Op de wond/vaatpoli komt meneer B. (55). Hij is diabeet en heeft een geïnfecteerde voet. Hiervoor heeft hij een aantal operaties ondergaan en bij de laatste operatie zijn er diverse drains achtergelaten in zijn voet.
Hij heeft antibiotica i.v. Een paar dagen na de operatie is meneer ontslagen uit het ziekenhuis. De wijkverpleging komt twee keer daags langs om de wonden te spoelen en de antibioticacassettes te wisselen.
Tijdens het eerste polibezoek zie ik een heel opgewekte man die vertelt dat het uitstekend met hem gaat.
Ik zeg tegen hem: “als ik naar uw voet kijk zie ik een rode, gezwollen oedemateuze voet en u heeft zelf een grauw bleke kleur”. Hij wuift mijn bezwaren weg en geeft aan dat door de reis naar het ziekenhuis zijn voet wat rood en gezwollen is en dat hij hierdoor ook wat witjes ziet.
Samen met de arts wordt besloten de drains uit de voet te verwijderen. Hopelijk reageert het lichaam hier positief op. De antibiotica i.v. wordt gecontinueerd. Over een week wordt de volgende wondcontrole gepland. Meneer krijgt de nodige instructies mee om te bellen of naar de SEH te komen als hij zich zieker gaat voelen.
Tijdens het tweede polibezoek vertel ik hem dat ik vind dat hij er toch niet goed uitziet. Hij is wat geïrriteerd en zegt: “dat zegt u nou al twee weken. Ik heb mij echt wel gewassen en geschoren”.
Ik leg hem uit dat ik aan zijn gezicht zie, hoe ziek zijn voet is. Hij begrijpt gelukkig wat ik bedoel. Wel geeft hij meteen aan dat hij niet opgenomen wil worden, wat er ook gebeurt.
Meneer heeft een hoog CRP, geen koorts, voet is warm, gezwollen, insteekopeningen van de verwijderde drains zijn geïnfecteerd.
De arts wil hem direct opnemen i.v.m. een ernstig bedreigde voet.
Meneer geeft in eerste instantie aan echt niet te willen blijven. Hij heeft nog een hoop zaken te regelen. Na uitleg over de consequenties van de zieke voet en veel heen en weer gepraat, knapt er iets in hem en is hij heel verdrietig. De tranen luchten op maar de bezorgdheid over de toekomst is groot. Wij luisteren………..en zijn onder de indruk van de diverse gevoelens die hij met ons deelt.
Meneer wordt opgenomen en ondergaat uiteindelijk een onderbeenamputatie.
Bovenstaande casus laat mij weer zien wat een impact ziekte op een mens heeft.
Hoe ingewikkeld het is om ziekte, tegenslag en invaliditeit te moeten incasseren en dat je daardoor gedwongen wordt een heel ander leven te leven.
Mirjam Goedhart, Wondconsulente Amsterdamumc en lid WCS commissie oncologische wond.
Reageren: klik hier
