24 en 25 november was het dan zover, het WCS wondcongres 2015. Twee dagen lang mochten wij doorbrengen op het congres, samen met nog ongeveer 1900 andere deelnemers. In 2013, toen nog studenten, hebben wij voor het eerst kennis mogen maken met het WCS. Nu, werkend als verpleegkundige in het St. Antoniusziekenhuis in Utrecht, kijken wij extra naar het congres uit. We komen nu zelf regelmatig met wonden in aanraking, de informatie die we op het congres horen, zal dit keer nog veel meer bij ons gaan leven.

De ochtenden van de twee congresdagen bestaan uit plenaire sessies. Enthousiaste sprekers brengen verschillende onderwerpen aan bod in een volle theaterzaal. Een theaterzaal vol met verpleegkundigen, artsen en specialisten. Het congres is bedoeld om informatie en kennis met elkaar te delen. Het centrale onderwerp van het congres is dit jaar ‘samen wijzer in wondzorg’ en deze boodschap is op de eerste ochtend direct duidelijk. Wat ons van de eerste ochtend ook zeker bijgebleven is, is de sessie over wondfotografie. Op de afdeling doen wij dit uiteraard ook, echter nog veel te weinig. En vandaag bleek dat wij hierin ook een verbeterslag kunnen maken. Onder andere werd duidelijk wat voor een invloed verschillende kleuren achtergrond hebben op de beelden op je foto. Deze sessie was een echte eye-opener. Wondfoto’s komen het beste tot uiting met een witte achtergrond in combinatie met iets waaruit de grootte van de wond afgeleid kan worden.

Op de tweede dag is er weer een plenaire sessie in de ochtend. We kijken er naar uit. Beiden herinneren we nog het bijzondere verhaal op het vorige congres van wondverzorging in een extreme situaties. Toen was het een man die over zee de wereld rondreisde, dit keer zal een man spreken die aan wondzorg heeft gewerkt in een ziekenhuis in Afrika.  En inderdaad is het ook dit jaar een meeslepend verhaal waarbij we van de eerste letter tot de laatste geboeid zitten te luisteren. Bijzonder hoe hij met een groepje mensen in het ziekenhuis daar in een tijdsbestek van jaren de wondverzorging aanzienlijk heeft kunnen verbeteren. En interessant hoe hij daar de wonden met slechts beperkte middelen heeft kunnen doen dichten.

In de middagen van beide congresdagen is er een programma van verschillende sessies over verschillende onderwerpen. Altijd weer even puzzelen waar we het liefste heen gaan, want er is zoveel interessants! Wij besluiten om naar de sessies van Dermatologie te gaan.  Hier worden meerdere casussen besproken over de ulcus en oedeem. Erg interessant omdat wij dit ook regelmatig op de afdeling tegenkomen. In de casussen komt niet alleen de wondzorg en huidverzorging aan bod maar ook de overige aandachtsgebieden die van belang zijn bij de casus.
De tweede dag sluiten we aan bij de sessies van Decubitus. Verschillende casussen worden besproken. Elke casus heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen aanpak en eigen wondbehandeling. Voor ons als beginnende verpleegkundigen is het erg interessant om dit te horen. Decubitus is een veel voorkomend probleem en hier doen we naast specialistische kennis ook wat basiskennis op over hoe je welke vorm van decubitus het beste behandeld. Wel blijft dat voor elke wond meerdere wegen naar Rome leiden, ervaring zal ons de komende jaren meer eigen gaan maken in deze verschillende keuzes.

Tussendoor lopen we deze dagen rond tussen verschillende stands van verschillende fabrikanten van verschillende materialen in de wondzorg. We ervaren hoe het is om op een AD-matras gevuld met zand te liggen. We krijgen informatie over verschillende wondverbanden en doen leuke gerelateerde spelletjes. Natuurlijk mag een selfie met leuke attributen dit congres niet ontbreken.

Uiteindelijk keren we woensdagmiddag weer naar huis. Voldaan en met een hoop nieuwe bagage, letterlijk en figuurlijk.. Niet alleen onze hoofden zijn gevuld met nieuwe informatie, maar ook onze tasjes zijn rijkelijk gevuld met folders en spulletjes van verschillende bedrijven in de wondzorg. Wij raden dit congres dan ook van harte aan net gediplomeerde aan om zo de kennis op het gebied van wondzorg te verbeteren en of hierin een verdiepingsslag te maken.Jessica Burgers en Donne Benschop, verpleegkundigen St. Antoniusziekenhuis Utrecht