Dhr. X. (72) zag ik die morgen voor de tweede keer. Bij de controle van vorige week was de pretibiale beenwond volledig bedekt met taai, geel beslag. Debridement was, ondanks lokale verdoving, niet mogelijk. Er werd toen gestart met dagelijks collagenase waarbij de wondranden werden beschermd met een barrièrecrème.
Nu was dhr. weer op de poli. Ik zag verbetering. De wond was 50% hypergranulair en vertoonde 50% taai, geel beslag. Ook nu was er sprake van intacte wondranden en een rustig, normaal beeld van de omliggende huid. Geen infectieverschijnselen. De wondafmeting was met 4 cm doorsnee identiek aan de voorlaatste meting. Na oppervlakkige verdoving trachtte ik het wondbed scherp te debrideren. Dat lukte gedeeltelijk. De collagenase moest de rest doen. Volgend consult over een week.
Toch hield deze casus mij bezig. Natuurlijk moest ik het nieuwe wondbeleid minimaal twee weken een kans geven, een belangrijke vuistregel in de wondzorg. Maar een andere belangrijke vuistregel is: neem de oorzaak weg. De zeer pijnlijke wond (ook onder adequate pijnmedicatie) paste bij de arteriële problematiek, die overigens ook de zeer trage wondgenezing verklaarde. Verstopte vaten leiden tot verminderde perifere bloedtoevoer, met alle gevolgen van dien. Moesten we wat meer geduld hebben, er zat immers progressie in het herstelproces? Of moest er meer gebeuren? Zo ja, wat dan en wanneer dan?
In het dossier stond een scan van zes maanden geleden. Toen was besloten geen vaatinterventie uit te voeren. Was dat toen nog niet nodig of was dat niet mogelijk? Of was het feit dat er nu een zeer pijnlijke wond was reden genoeg om opnieuw een scan te laten uitvoeren? Dat leek mij van wel.
Ik besprak m’n vragen met de medisch specialist. We besloten opnieuw een CTA abdomen/perifeer aan te vragen, welke binnen enkele dagen plaatsvond. Deze nieuwe scan werd multidisciplinair besproken. De vaatconditie was duidelijk verslechterd in vergelijking tot de vorige scan. Een vaatinterventie was nu wenselijk én – gelukkig – ook mogelijk.
De week daarop zag ik dhr. weer. Nu geen hypergranulatie. Geen taai beslag, waardoor nu moeiteloos debridement kon worden uitgevoerd. De wond werd kleiner, maar de pijn was wel toegenomen, met name ‘s nachts. Ik stopte de collagenase en startte een antibacterieel verband.
Volgend consult staat gepland na de vaatinterventie. Ik ben benieuwd wat het effect is nu de behandeling van twee kanten wordt aangevlogen! Dat is niet te voorspellen. Maar feit is wel, dat wondzorg multidisciplinair van aard is én dat het essentieel is om het ene te doen en het andere niet te laten.
Emmy Muller. Verpleegkundig specialist, Erasmus MC, Vaatchirurgie, Rotterdam en algemeen bestuurslid WCS Kenniscentrum Wondzorg, voorzitter WCS Commissie Chirurgische wonden en stoma, lid Redactielid WCS Nieuws
Reageren: klik hier
