Op mijn wondenspreekuur komt al acht maanden een man met een diabetische voet. We hebben gelijk een klik samen en komen uit hetzelfde bouwjaar. Hij woont in een klein tuinhuisje dat op een volkstuinencomplex staat, omdat hij door zijn vrouw uit huis is gezet. Meneer heeft al geruime tijd geen werk meer en dit heeft geleid tot veel spanningen tussen hem en zijn vrouw. Hij is bekend met diabetes mellitus en heeft al weken een ontstoken voet die behoorlijk ruikt. Hij kwam op de spoedeisende hulp met een enorme infectie aan zijn voet en is dezelfde dag met spoed geopereerd. Op de operatiekamer zijn twee tenen geamputeerd en is veel necrose verwijderd. Meneer komt na de opname eenmaal per week voor wondcontrole op de wondpoli.

In het begin is de wond behandeld met negatieve druk therapie, met goed resultaat. Na vijf weken is het wondbeleid overgegaan op een zilververband en langzamerhand gaat het de goede kant op met zijn wond. De thuiszorg komt iedere dag in zijn tuinhuisje om de wond te verzorgen. Er is geen douche aanwezig maar gelukkig wel stromend water. Meneer is heel goed te spreken over de geboden thuiszorg op het tuinencomplex, want normaal komen zij daar niet.

Daar het heel goed gaat met de wond krijgt hij op de gipskamer eerst een gipsschoen en later een verbandschoen om voorzichtig zijn voet te gaan belasten. Rond de kerst is de wond zo goed als dicht en er worden op de wondpoli alleen nog wat korstjes verwijderd. Meneer is zo blij en trakteert de gipsverbandmeesters en de wondconsulenten op een adventkalender van Merci. Hij heeft het niet zo breed en daarom heeft hij ons enorm verrast. Ik heb hem meerdere keren bedankt en wens hem fijne feestdagen en een goed begin van het nieuwe jaar.

Na de feestdagen lees ik een overlijdensadvertentie van hem in de krant. Er gaat van alles door mijn hoofd. Heb ik iets over het hoofd gezien…. Wat is er gebeurd?

Een paar dagen later spreek ik zijn zus en vraag haar gelijk waaraan hij is overleden. Het mooie tuinhuisje was voor de winter te goed geïsoleerd en meneer is overleden aan koolmonoxidevergiftiging. Onvoorstelbaar en zeer triest!
Zo zie je maar, het kan toch heel anders lopen dan gedacht!

Rina Koopman Kuijl, Werkzaam als wondconsulent in het Rode Kruis Ziekenhuis te Beverwijk, WCS Commissie Oncologie en Lid redactie WCS Nieuws

Reageren: klik hier