Toen ik 25 jaar geleden toetrad tot het bestuur voor het onderwerp brandwonden, wilde ik graag de commissie anders gaan vormgeven. Doel was een verpleegkundige commissie met een evenredige vertegenwoordiging uit de drie brandwondencentra. Uit Beverwijk trad, naast Heleen Westra (later ook nog bestuurslid), Alette de Jong toe tot de commissie.
Tijdens het spreekuur op de wondpoli gaat regelmatig de telefoon. Op een dag vraagt een wijkverpleegkundige advies over een diabetisch patiënt met een voetwond. Alarmerende berichten over koorts en beginnende infectie doen ons besluiten de patiënt diezelfde dag nog te laten komen. Wij zoeken daarop contact met de huisarts. De computerstem aan de telefoon meldt: ‘assistentes zijn in overleg’. Even later zijn alle lijnen bezet en een kwartier later is er werkoverleg. ‘Een moment geduld’ hebben we niet. Rest ons de spoedlijn, maar we besluiten daar nu geen gebruik van te maken. Ooit werd namelijk gevraagd of er sprake was van hart-, ademstilstand of bewustzijnsverlies. Zó ernstig was het toen ook weer niet, wat reden was de verbinding met een ‘u bezet de spoedlijn’ te verbreken.
Als ik weer gevraagd word door een zorgverzekeraar om mee te denken over hoe de wondzorg in de toekomst nu het beste geregeld kan worden, overvalt me ineens een raar gevoel.
Toen ik in november op het in mijn optiek zeer geslaagde WCS Congres was, werd ik benaderd door een wijkverpleegkundige uit Zuid-Holland, die mijn advies vroeg over een casus waarmee zij de laatste twee jaar aan het stoeien was.
Tijdens de eerste EWMA vergadering in Hamburg dacht ik, ‘dat duurt nog wel even, Amsterdam 2017’. En toen begon in december 2015 iets te borrelen, want er moesten per commissielid zo’n zeventig à tachtig abstracts gelezen en beoordeeld worden voor het congres in Bremen in 2016. Het gevoel van betrokkenheid nam toe en ook het besef dat mei 2017 eigenlijk niet zo heel erg lang meer duurde, zeker met de wetenschap dat er nog een compleet programma gevuld moet worden.
Januari is alweer voorbij. Tjonge, wat gaat de tijd snel. In deze maand is tijdens het diabetische voet symposium in Almelo de conceptversie van de Richtlijn diabetische voet gepresenteerd. Mooi dat de laatste Nederlandse versie die multidisciplinair is opgesteld dit jaar uitkomt. We hebben er even op moeten wachten, maar dan komt de richtlijn waar alle disciplines aan mee hebben kunnen werken. Als WCS Commissie Diabetische Voet gaan wij er zeker mee aan de slag. Kennis overdragen is één van de kerntaken van de WCS.
Als ik de evaluatie van het WCS Congres doorneem, zie ik de verschillende meningen voorbij komen en vraag me af waar we volgend keer nu goed aan doen. Meer aandacht voor de basis? Of juist meer verdieping? Of beiden, maar het blijkt zeer aantrekkelijk om naar een hoger niveau (en soms ook echt te hoog) programma te gaan, want dan laat je aan de buitenwereld zien dat je al veel kennis hebt. In het algemeen, en zeker in de ziekenhuiszorg, krijg ik de indruk dat de basiszorg steeds minder aandacht krijgt. Verpleegtechnische handelingen zijn natuurlijk veel interessanter dan huidzorg of het in de juiste houding helpen van de patiënt. Terwijl juist die onderwerpen aandoeningen kunnen voorkomen.
Deze week werd ik geconfronteerd met een verzoek tot beoordelen van een decubitus aan de hiel bij een naburig verpleeghuis.
24 en 25 november was het dan zover, het WCS wondcongres 2015. Twee dagen lang mochten wij doorbrengen op het congres, samen met nog ongeveer 1900 andere deelnemers. In 2013, toen nog studenten, hebben wij voor het eerst kennis mogen maken met het WCS. Nu, werkend als verpleegkundige in het St. Antoniusziekenhuis in Utrecht, kijken wij extra naar het congres uit. We komen nu zelf regelmatig met wonden in aanraking, de informatie die we op het congres horen, zal dit keer nog veel meer bij ons gaan leven.
Steeds meer hoort men het streven naar anderhalvelijnszorg, ook in wondzorg Nederland. Dit betekent het versterken van de huisartsenpraktijken door nauwere samenwerking met expertise uit de tweede lijn. Het bij elkaar binnenlopen.
