Toen ik in november op het in mijn optiek zeer geslaagde WCS Congres was, werd ik benaderd door een wijkverpleegkundige uit Zuid-Holland, die mijn advies vroeg over een casus waarmee zij de laatste twee jaar aan het stoeien was.
Tijdens de eerste EWMA vergadering in Hamburg dacht ik, ‘dat duurt nog wel even, Amsterdam 2017’. En toen begon in december 2015 iets te borrelen, want er moesten per commissielid zo’n zeventig à tachtig abstracts gelezen en beoordeeld worden voor het congres in Bremen in 2016. Het gevoel van betrokkenheid nam toe en ook het besef dat mei 2017 eigenlijk niet zo heel erg lang meer duurde, zeker met de wetenschap dat er nog een compleet programma gevuld moet worden.
Januari is alweer voorbij. Tjonge, wat gaat de tijd snel. In deze maand is tijdens het diabetische voet symposium in Almelo de conceptversie van de Richtlijn diabetische voet gepresenteerd. Mooi dat de laatste Nederlandse versie die multidisciplinair is opgesteld dit jaar uitkomt. We hebben er even op moeten wachten, maar dan komt de richtlijn waar alle disciplines aan mee hebben kunnen werken. Als WCS Commissie Diabetische Voet gaan wij er zeker mee aan de slag. Kennis overdragen is één van de kerntaken van de WCS.
Als ik de evaluatie van het WCS Congres doorneem, zie ik de verschillende meningen voorbij komen en vraag me af waar we volgend keer nu goed aan doen. Meer aandacht voor de basis? Of juist meer verdieping? Of beiden, maar het blijkt zeer aantrekkelijk om naar een hoger niveau (en soms ook echt te hoog) programma te gaan, want dan laat je aan de buitenwereld zien dat je al veel kennis hebt. In het algemeen, en zeker in de ziekenhuiszorg, krijg ik de indruk dat de basiszorg steeds minder aandacht krijgt. Verpleegtechnische handelingen zijn natuurlijk veel interessanter dan huidzorg of het in de juiste houding helpen van de patiënt. Terwijl juist die onderwerpen aandoeningen kunnen voorkomen.
Deze week werd ik geconfronteerd met een verzoek tot beoordelen van een decubitus aan de hiel bij een naburig verpleeghuis.
24 en 25 november was het dan zover, het WCS wondcongres 2015. Twee dagen lang mochten wij doorbrengen op het congres, samen met nog ongeveer 1900 andere deelnemers. In 2013, toen nog studenten, hebben wij voor het eerst kennis mogen maken met het WCS. Nu, werkend als verpleegkundige in het St. Antoniusziekenhuis in Utrecht, kijken wij extra naar het congres uit. We komen nu zelf regelmatig met wonden in aanraking, de informatie die we op het congres horen, zal dit keer nog veel meer bij ons gaan leven.
Steeds meer hoort men het streven naar anderhalvelijnszorg, ook in wondzorg Nederland. Dit betekent het versterken van de huisartsenpraktijken door nauwere samenwerking met expertise uit de tweede lijn. Het bij elkaar binnenlopen.
Als medewerker in een brandwondencentrum kan ik vrij gemakkelijk reproduceren wat de brandwondenzorg ons jaarlijks opbrengt, maar ook kost in de ruime zin des woords. Niet als negatief statement bedoeld, want de brandwondencentra in Nederland zijn er vooral om alle slachtoffers met brandwonden op te vangen. Maar toch bekruipt mij ieder jaar weer iets van irritatie, als ik de tegenstrijdigheden ervaar in het beleid van de nationale gezondheidszorg en het vuurwerkbeleid.
De promo van RTL Late Night vliegt mijn huiskamer in: “Vader diabetes patiënt boos op ADO-trainer!” PING!!! PING !!! Mijn alarmbel (“mijn signaal dat er iets belangrijks gebeurd”) in mijn hoofd gaat af: interessante discussie, wat is er gebeurd? Hoe komt het dat ze boos zijn? Zaterdag 14-11 Wereld Diabetes dag, nog een blog schrijven, aandacht voor diabetes op de tv. Dit is een kleine opsomming wat ik hoor door de alarmbel heen.
Nóg meer? Ik voel de bezuinigingen al aan alle kanten. Minder personeel is er al. Er wordt zelfs minder schoon gemaakt op een afdeling waar de hygiëne erg belangrijk is.
