Tijdens de Hands On Cursus Praktijkgerichte Training in Wound Management
werd er voor het anatomisch onderzoek geoefend op onderbenen van het menselijk lichaam.
Met veel respect werd dit door plastisch chirurgen begeleid.
Vreemde combinatie, verbazing of allergie, heeft niets met elkaar te maken. Het zegt wat over mij.
De zonnige tijd breekt weer aan, heerlijk! De meeste mensen kijken daar toch naar uit, ook al hebben wij het afgelopen jaar een milde winter gehad in Nederland. Zonnestralen dragen bij aan een gevoel van welbevinden, sommige mensen kunnen zelfs een gelukkig gevoel krijgen van de zon. Sinds enkele jaren bestaat er zelfs een rokjsesdag, heerlijk in het voorjaar met de blote benen naar buiten.
Bestuurs- en commissieleden van WCS Kenniscentrum Wondzorg worden steeds vaker betrokken bij de ontwikkeling van een groot aantal richtlijnen die een directe relatie hebben met wondzorg. Blijkbaar weten de initiatiefnemers ons te vinden en dat is fantastisch.
‘Sorry seems to be the hardest word’, zong Elton John al in de jaren zeventig. En hij heeft nog altijd gelijk.
Naar aanleiding van het twitter bericht van een bekende Nederlandse actrice, ‘prima als je dikker bent maar dan moet je er vooral niet over zeuren’, dacht ik terug aan mijn laatste intake.
Nog meer vertrouwen op je onderbuikgevoel, het op afstand overleggen met collega’s, flexibel zijn en zelf initiatief durven nemen zijn vaardigheden die dagelijks om de hoek komen kijken bij een zelfstandige functie als verpleegkundige binnen de thuiszorg.
Tijdens het spreekuur op de wondpoli gaat regelmatig de telefoon. Op een dag vraagt een wijkverpleegkundige advies over een diabetisch patiënt met een voetwond. Alarmerende berichten over koorts en beginnende infectie doen ons besluiten de patiënt diezelfde dag nog te laten komen. Wij zoeken daarop contact met de huisarts. De computerstem aan de telefoon meldt: ‘assistentes zijn in overleg’. Even later zijn alle lijnen bezet en een kwartier later is er werkoverleg. ‘Een moment geduld’ hebben we niet. Rest ons de spoedlijn, maar we besluiten daar nu geen gebruik van te maken. Ooit werd namelijk gevraagd of er sprake was van hart-, ademstilstand of bewustzijnsverlies. Zó ernstig was het toen ook weer niet, wat reden was de verbinding met een ‘u bezet de spoedlijn’ te verbreken.
Toen ik 25 jaar geleden toetrad tot het bestuur voor het onderwerp brandwonden, wilde ik graag de commissie anders gaan vormgeven. Doel was een verpleegkundige commissie met een evenredige vertegenwoordiging uit de drie brandwondencentra. Uit Beverwijk trad, naast Heleen Westra (later ook nog bestuurslid), Alette de Jong toe tot de commissie.
Als ik weer gevraagd word door een zorgverzekeraar om mee te denken over hoe de wondzorg in de toekomst nu het beste geregeld kan worden, overvalt me ineens een raar gevoel.
Toen ik in november op het in mijn optiek zeer geslaagde WCS Congres was, werd ik benaderd door een wijkverpleegkundige uit Zuid-Holland, die mijn advies vroeg over een casus waarmee zij de laatste twee jaar aan het stoeien was.
