Nu we een weekje verder zijn, leek het me zinvol om wat reacties op mijn geplaatste blog ook de revue te laten passeren. Het waren er best wel wat en ze liepen nogal uiteen…
Zo kwam van een distributeur het bericht dat zij als distributeur niet álles op voorraad kunnen houden en daarom moeilijk verantwoordelijk kunnen zijn voor de wat minder vlotte levering. Als zij op voorhand weten wat geleverd moet worden, kunnen ze sneller leveren. Ja, dat is de uitdaging van een logistiek bedrijf: proberen te voorspellen wat je klant wil. Men gaf ook aan dat retourzendingen er vaak nogal slecht aan toe zijn en daarom niet geschikt zijn voor herdistributie. Dat neem ik direct aan. De vraag is hier wel wat de kip en wat het ei is. Mensen weten immers dat het toch niet meer gebruikt gaat worden, dus waarom zou je er voorzichtig mee omgaan…
De blog van meneer Van der Meij van Excen als reactie op mijn blog is ook vermeldenswaardig. Hij verwijst mijn verhaal naar de prullenbak. Hij herkent als leverancier zich niet in het feit dat het lang duurt en kostbaar is om het juiste materiaal bij de patiënt te krijgen. Met betrekking tot het opnieuw in omloop brengen van materialen verwijst hij naar het belang van de patiënt. Uiteraard staat dat bij alle partijen die in de keten betrokken zijn bovenaan: daar twijfelt niemand aan! Maar vervolgens verschuilt hij zich achter een richtlijn van de overheid die er inderdaad niet voor niets is, maar ook best wel gechallenged mag worden. Als er aantoonbaar geen risico voor de patiënt is, en dat moet een fabrikant/leverancier voor mijn gevoel met moderne technologieën kostenefficiënt kunnen bewerkstelligen, zal de overheid de eerste zijn om met een nieuwe richtlijn te komen om verspilling van geld en middelen tegen te gaan. Dit soort richtlijnen volgt nu eenmaal de verandering in plaats van dat ze de verandering afdwingt. Misschien is zijn bedrijf nou net de uitzondering die de regel bevestigt, wie zal het zeggen.
Feit is dat binnen een paar uur na plaatsing van mijn blog al meerdere reacties binnen zijn gekomen van mensen uit het veld die aangeven dat ze de geschetste situatie herkenbaar vinden en blij zijn dat dit onderwerp eindelijk eens wordt aangesneden. Dat geeft wel aan dat de praktijk die meneer Van der Meij zo rooskleurig schetst, op zijn minst wat weerbarstiger is en in ieder geval anders ervaren wordt.
Op Facebook is mijn blog gebruikt om een discussie over verspilling in de zorg te starten. Hier worden diverse voorbeelden genoemd van hoe retour gekomen materialen alsnog gebruikt zouden kunnen worden, in plaats van weggegooid. Blijkbaar weten de zorgverleners niet hoe goed de leveranciers tegenwoordig met deze spullen omgaan, want zij zorgen wel degelijk dat het (bijvoorbeeld als demonstratiemateriaal) toch nog een soort van tweede leven krijgt. Het aanbod van dit materiaal en de vraag ernaar weten elkaar (helaas) blijkbaar nog niet te vinden.
Uiteraard is de werkelijkheid nooit zo zwart-wit als in een blog beschreven wordt; de bedoeling van een blog is dat mensen geprikkeld worden om eens na te denken over het onderwerp en dat is duidelijk gelukt. Mij is ook duidelijk geworden dat de leveranciers, ook als zij hier misschien heel zorgvuldig mee omgaan, zich blijkbaar niet bewust zijn hoe dit onderwerp ervaren wordt door zorgverleners. Misschien een leuk onderwerp voor een volgend bezoekje van de accountmanagers?
Patricia van Mierlo, bestuurslid WCS Kenniscentrum Wondzorg.
Reageren: klik hier
