Vandaag alles onder controle op de wondpoli waar ik werkzaam ben.

De telefoontjes van patiënten tijdens het telefonisch ochtendspreekuur zijn allemaal verwerkt en ik heb de nodige patiënten gezien met wondproblemen die niet tot na het weekend konden wachten om beoordeeld worden.

Nog een laatste voorbereiding voor het spreekuur van maandag en dan zit het erop voor deze week.

Heerlijk vandaag eens op tijd naar huis en de deur om 16.30 uur achter me sluiten.

16.20 uur

Tring, de telefoon. Ik kijk op het display; zal ik nu wel of niet opnemen, het is een buitenlijn, ik kijk naar de klok en denk, nee ik neem niet meer op. Het telefonisch spreekuur is allang voorbij . . . ik wil op tijd naar huis!!

Maar . . . dan denk ik terug aan een moment dat ik zelf thuis in de lappenmand lag en door een breuk mijn linkerbeen niet mocht belasten en mezelf met krukken moest verplaatsen.

Nadat ik een week lang alleen op geweest was voor douche en toilet, ging ik een wandelingetje buitenshuis maken en verstapte, met mijn eerste wandelingetje buitenshuis in de buurt bezig en verstapte ik me met mijn goede been, waardoor ik mijn evenwicht verloor en toch op het been waar ik echt niet op mocht gaan staan terecht kwam.

Dat deed pijn en dat bleef best een tijdje pijnlijk. E r gingen allerlei gedachten door me heen.

Is de week ervoor nu helemaal voor niets geweest en zijn de bruekdelen nu verschoven? Zal ik naar het ziekenhuis bellen of toch nog maar even wachten? Zo stom dat ik die misstap heb gemaakt en wat zullen ze wel niet denken? Ik besluit niet te bellen.

Het zit me toch niet lekker! Hoewel de pijn wel iets minder is geworden besluit ik toch net voor het weekend naar het ziekenhuis te bellen, want ik ben er toch niet gerust op.

Tijdens het overgaan van de telefoon gaan er allerlei gedachtes door mijn hoofd.

Tja, wat denk ik eigenlijk dat ze zullen gaan doen om 16.00 uur op vrijdag middag. Zelf kan ik niet naar het ziekenhuis rijden en er is niemand die me ernaar toe kan brengen.

Er wordt nog opgenomen door de betreffende poli en ik doe mijn verhaal. Er wordt naar mij geluisterd door een professional en ik word gerustgesteld. Tevens krijg ik adviezen en handvaten wanneer ik mij echt ongerust moet maken.

Wat was ik blij dat er nog opgenomen werd en dat er iemand aan het eind van de dag buiten het spreekuur om nog naar me wilde luisteren!!!

Vrijdag middag wondpoli 16.20

Met bovenstaande in mijn hoofd neem ik toch de telefoon op. Ik heb een patiënt met een heel belangrijke vraag over haar wond gerust kunnen stellen en adviezen kunnen geven.

De patiënt gaat blij het weekend in en ik blij op weg naar huis. Wel iets later dan gepland, maar wel met een tevreden gevoel.

Mathilde van der Eijk, oncologie, wond, stoma verpleegkundige, afdeling wondstoma Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis Amsterdam en lid WCS Commissie Oncologie

Reageren: klik hier