Er zijn van die dagen, en gelukkig komen ze niet heel vaak voor, maar van die dagen dat ik er zo klaar mee ben!
Ik ben een beroepsgedeformeerde, zoals ik mijzelf graag spottend noem. Een die na een dag werken nog met plezier achter de computer kruipt om een vakblad in elkaar te zetten, mee te werken aan een richtlijn, een tuchtzaak voor te bereiden of naar een bestuursvergadering of ledenraad te gaan. Iemand die zo graag wil dat er zaken veranderen in de zorg, dat zij haar vrije tijd daar ook aan besteed, gewoon omdat het leuk is, energie geeft en het echt een feestje is om samen te werken aan goede zorg voor onze patiënten en cliënten. En als ik dan toch eens achter de TV beland, ligt mijn IPad op schoot om even op Twitter, LinkedIn of Facebook te kijken naar nieuwtjes over de zorg en mijn specialiteiten wondzorg en dermatologie.
Maar er zijn dagen dat ik diezelfde IPad met liefde door het raam zou gooien, uiteraard nadat ik er eerst op heb gezocht naar een nieuwe baan die niets met zorg te maken heeft, niets met organisaties die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, niets met puur zelfbelang. Dan ben ik er zo klaar mee dat het helemaal niet meer gaat om patiënten of clientenbelang, maar om geld, status en vooral angst om dit te verliezen.
Waar zijn we mee bezig? Is het echt zo moeilijk om samen mooie initiatieven te omarmen als het niet je eigen idee is? Ik weet het niet meer zo goed aan het einde van zo’n dag. Ik hoop alleen maar dat het nog heel lang duurt voor er weer zo’n dag komt…
Karin Timm, bestuurslid WCS Kenniscentrum Wondzorg
Reageren: klik hier
